Jak wspomniałam poprzednio, w książce „Jeść aby schudnąć. Tajemnice naszego pożywienia” zawarte jest wiele wartościowych wskazówek, których warto się trzymać nie tylko w trakcie diety odchudzającej, ale również w codziennym życiu. Jest tam również kilka takich pomysłów, które są ładnie opisanymi mitami, a z racjonalnym żywieniem niewiele mają wspólnego. Zacznę jednak od mocnych stron diety Montignaca.
W prasie fachowej czy książkach poświęconych żywieniu można spotkać wiele skomplikowanych definicji Indeksu Glikemicznego (IG). Bardzo dokładny i zgodny merytorycznie opis spotkałam w książce „Dietetyka. Żywienie zdrowego i chorego człowieka” napisanej przez Helenę Ciborowską i Annę Rudnicką:
„Indeks glikemiczny definiowany jest jako pole pod krzywą glikemii po spożyciu 50 g węglowodanów posiłku testowego w porównaniu do efektu posiłku standardowego (glukozy lub białego chleba) (WHO/FAO — 1998).”
Dla tych, którzy jak ja nie lubią mądrych i książkowych wyjaśnień (nie dlatego, że są one niezrozumiałe, ale dlatego, że nie ma sensu komplikować prostych spraw) podam inną, często stosowaną przeze mnie definicję: Indeks Glikemiczny to wskaźnik opisujący jak szybko węglowodany zawarte w pożywieniu zwiększają poziom glukozy we krwi. Im szybszy wzrost i wyższy poziomu cukru tym wyższy IG produktu.
Po opisaniu diety doktora Dukana kilka osób poprosiło mnie, abym w podobny sposób opisała inne diety odchudzające — tzn. abym nie tylko napisała co sądzę o zasadach proponowanych przez autorów, ale również wskazała na odnośniki do badań naukowych czy też artykułów z prasy branżowej zajmujących się tą tematyką. W związku z powyższym postanowiłam zacząć od diety, o którą miałam najwięcej pytań, czyli diety Montignaca.
Dieta Montignaca jest w sumie dietą bezpieczną, bardzo często dającą dobre efekty w odchudzaniu. Jej niezwykłą, na tle obecnie modnych diet, zaletą jest założenie powolnej redukcji nadwagi, dzięki czemu zmniejszone zostaje ryzyko wystąpienia efektu jo-jo.