Miałam napisać drugą część o mleku, jednakże ostatnio bardzo wiele osób pyta mnie o alkohol w dnie moczanowej, więc postanowiłam najpierw umieścić wpis na ten temat. Bo jak to jest, że prawie nie ma puryn a szkodzi? I czy można od czasu do czasu? I jaki? A więc może czasami dałoby się przemycić odrobinę…
Mleko jest ostatnio kontrowersyjne – powstała cała masa publikacji (mniej lub bardziej naukowych) udowadniających, że mleko jest złe, a mimo wszystko wiele ośrodków żywieniowych poleca jego spożycie codziennie. A już po przedstawieniu nowej piramidy żywienia, gdzie nabiał pyszni się na dość eksponowanej pozycji, usłyszałam naprawdę wiele głosów zdziwienia i potępienia: czyżby ci żywieniowcy w ogóle nie czytali badań?
Postanowiłam więc napisać kilka słów (a coś mi się wydaje, że będzie to kilka wpisów) o mleku – tak jak ja je widzę, na podstawie swojej wiedzy i pytań do mnie kierowanych.
Dietetyka to niesamowicie ciekawa dziedzina nauki, o której mogłabym opowiadać bardzo długo. Jednak, gdy ktoś zadaje mi pytanie czy warto kształcić się w tym kierunku, wcale nie jest mi łatwo odpowiedzieć. Codzienne zawodowe życie dietetyka jest bowiem zdecydowanie inne od tego co wyobrażają sobie potencjalni kandydaci do tego zawodu.
Umieściłam już wpis o tym, jak w łatwy sposób bilansować jadłospis 1800 kcal – czyli takie menu na którym aktywna osoba schudnie, a drobna kobietka z pracą siedzącą utrzyma wagę na stałym poziomie. Czasami jednak trzeba odchudzić 7–9 letnie dziecko (odchudzanie młodszego to zadanie dla specjalisty), o niskiej aktywności fizycznej. Na co dzień taki młody człowiek potrzebuje około 1600 kcal dziennie i taka ilość wystarcza mu, aby rosnąć i działać. Gdy trzeba schudnąć nie obniżamy dziecku ilości spożywanych kalorii, ale planujemy dzień tak, aby aktywniej żył.
Byłam przekonana, że napisałam już cały cykl o chorobach tarczycy i przytarczyc, aż tu nagle zgłosiła się do mnie osoba z pytaniem o nadczynności przytarczyc, o której nie wspomniałam ani słowem – stąd też postanowiłam uzupełnić wpisy. Zwłaszcza, że nadczynność przytarczyc to schorzenie niezwykle skomplikowane dietetycznie.
Jesteśmy krajem mięsożerców i większość z nas schabowego w obiedzie traktuje jako gwarant dobrego wyżywienia — a to niekoniecznie prawda. Kiedy osoba starsza spotyka osobę na diecie wegetariańskiej, albo o zgrozo wegańskiej, często jawi jej się ona jako niedożywiona i zdecydowanie niedoinformowana, albo poniekąd złośliwie tkwiąca w swych mylnych przekonaniach. I choć sytuacja w ostatnich czasach się znacznie polepsza, to jednak nadal do dietetyków piszą zmartwione babcie, że ich wnuki pozbawione są właściwego żywienia, bo „nie jedzą mięsa, a rosną…” A w praktyce dietetyka zarówno wegedieta, jak i dieta tradycyjna oznacza po prostu pełnowartościowe żywienie.
Od jakiegoś czasu pojawiają się w prasie dla kobiet (i nie tylko) doniesienia o tym, że naukowcy odkryli pozytywne strony diety bogatej w tłuszcze i postulat maksymalnego ograniczania tego składnika odsyłany zostaje do lamusa. Rewolucja? Bynajmniej, diet które eliminowały całkowicie tłuszcz z diety dietetycy nigdy nie promowali. Zwykle w normach – i to już od wielu lat – zalecano by co trzecia spożywana kaloria pochodziła właśnie z tłuszczu.
Wiele osób poszukuje najlepszej diety – takiej która gwarantowała by szybki spadek masy ciała, utrzymanie tej niższej wagi i najlepiej minimalizowała wysiłek i ewentualny głód. Niestety… jak coraz więcej badań wskazuje, najlepszą dietą jest unikanie przytycia, a jeżeli już przytyjemy to konsekwencja w stosowaniu zaleceń dietetycznych. I to do końca życia.
Choroby autoimmunologiczne to coś więcej niż tylko choroby jednego narządu – i tak jest również w przypadku choroby Hashimoto, która co prawda uwidacznia się stanem zapalnym tarczycy i związanymi z nim objawami, ale dotyka również układu odpornościowego, niejednokrotnie jelit itd. Właśnie dlatego leczenie, w tym również dietetyczne, wymaga trochę szerszego podejścia niż w przypadku innych chorób tarczycy.
W związku z tym, że bardzo wiele osób zadaje mi pytania związane z kamicą szczawianowo-wapniową, postanowiłam jej poświęcić jeszcze jeden wpis – poświęcony tym zagadnieniom których dotychczas nie poruszyłam, a o które często dostaje pytania — czyli kawie, herbacie i naparom ziołowym.